Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2013

ταρατατζουμ


Θολωμένοι. Αυτό ακριβώς ήταν. Ένα μήνα τώρα τα πάντα γύρω τους ήταν θολά . Της κρατουσε το χέρι και εκείνη περπατούσε πλάι του με τυφλή εμπιστοσύνη. Έρωτας βαθύς, και ανατρεπτικός. Τα συναισθήματα διαδεχόταν το ένα το άλλο με καταιγιστικούς ρυθμούς. Χαρά, ευτυχία, ζήλια, λατρεία, μίσος, πάθος, νεύρα, φόβος. Τον εκνεύριζε, την πλήγωνε, τον αγκάλιαζε, της δινόταν, τον τρέλαινε, της φώναζε, του έφευγε, την αναζητούσε, του μιλούσε απότομα, της έλεγε τα πιο τρυφερά λόγια, τον λάτρευε, την πίεζε, τον χάιδευε με όλη της την ψυχή, την φρόντιζε, τον αγαπούσε, την αγαπούσε. Δίπλα του δεν ένιωθε μοναξιά. Δίπλα της έβρισκε ελπίδα. Πλάι του κοιμόταν τόσο εύκολα. Πλάι της ξέχναγε τα άγχη του. Μαζί μπορούσαν να κάθονται σιωπηλοί. Και οι μέρες κυλούσαν χωρίς να μιλάνε ποτέ για το μέλλον. Όλη η ουσία ήταν στο παρόν..

Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου 2013

Υπέροχο Λάθος

Του ήταν τόσο δύσκολο να είναι μαζί της. Ατίθαση, ξεροκέφαλη, ανέμελη, με άγνοια κινδύνου. Πλάι της τα δύσκολα φαινόταν εύκολα. Αναζητούσε τον τρόπο να την αλλάξει, όχι εγωιστικά αλλά για δικό της καλό.Στο μυαλό του εκείνη, πίσω από την αναισθησία της, ήταν εύθραυστη και πολύτιμη , την πρόσεχε μην της συμβεί κάτι και σπάσει.


Της ήταν τόσο δύσκολο να είναι μαζί του. Τα πάντα τα έκανε μεθοδικά, φυλακισμένος στο μυαλό, στα νεύρα και στις φοβίες του. Πλάι του τα απλά φαινόταν τόσο περίπλοκα. Πάλευε να του βρει τη λύση στα προβλήματα του αλλά και να την είχε παραήταν εγωιστής για να την δεχτεί.Στο μυαλό της εκείνος, πίσω από την υπέρμετρη αυτοπεποίθηση του, έκρυβε ένα βαθιά πληγωμένο παιδί το οποίο ήθελε να φροντίσει σα να ήταν δικό της.


και οι μέρες περνούσαν με δυο λιοντάρια στο ίδιο κλουβί.

Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου 2013

όχι κλικ, ΜΠΑΜ

Αυτό ακριβώς ένιωσε όταν την πλησίασε. Δεν ήταν ο τύπος του άντρα που πίστευε ποτέ ότι θα την προσέγγιζε σε ένα γεμάτο μαγαζί. Και τώρα που το ξανασκέφτεται, δεν ήταν καν ο τύπος του άντρα που θα ήθελε.... Αυτός καθόταν με την πλάτη του προς τα εκείνη. Εκείνη δεν τον παρατήρησε και τον σκούντηξε καταλάθος. Εκείνος γύρισε και από εκείνη τη στιγμή τα βλέμματα τους απομακρύνονταν μόνο για αυτούς τους ρηχούς, τυπικούς λόγους της καθημερινότητας, όπως ο ύπνος και ο μισθός. Τους τυπικούς και πλέον άχρηστους, γιατί το στομάχι τους είχε γίνει κόμπος και φαγητό δεν χρειάζονταν, τα σπίτια τους δε τα ήθελαν όταν ο άλλος δεν ήταν εκεί, η θέρμανση περρίτευε εφόσον τα κορμιά τους προσέφεραν το ένα στο άλλο όση ζεστασιά είχαν ανάγκη. Ουτοπικό?Καθόλου, γιατί αν έβλεπες δυο κορμιά ταλαιπωρημένα από τον έρωτα, με μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια, το στομάχι μαζεμένο από την πείνα να σέρνονται για να πάνε στη δουλειά αλλά με το χαμόγελο κολλημένο στα χείλη σε συνδυασμό με αυτήν την πονηρή λάμψη στο μάτι θα καταλάβαινες ότι είναι πραγματικότητα. Εκείνος ένιωθε ότι έτρεχε σε ένα άδειο δρόμο με χίλια. Εκείνη είχε αφεθεί στο πλευρό του συνοδηγού χωρίς ζώνη με τα μάτια της πάνω του. Και ο φόβος της σύγκρουσης την διαπερνούσε κάθε στιγμή της ημέρας. Μια σύγκρουση βέβαιη. Μια σύγκρουση τόσο βίαιη που θα την άλλαζε για πάντα. Προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο μένει να δούμε.....