Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2013

μπορεί ξανά να μαζέψει τα μαλλιά της...

...και είναι ικανοποιημένη από πράγματα που δεν αγγίζουν την τελειότητα.

Ήταν εξαντλητικό να έχει έναν τέτοιο άνθρωπο δίπλα της και τώρα νιώθει τόσο ξεκούραστη μα τόσο ανήσυχη. Ποιος θα τον αντέξει?ποιος θα κάνει υπομονή στο πλευρό του?ποιος θα τον φροντίζει?ποιος θα χαϊδέψει τον πληγωμένο του εγωισμό?
Tόση αγάπη αλλά και τόση απέχθεια για τον ίδιο άνθρωπο.Tόσο σωστό μα τόσο λάθος.Όσο εκείνος έπαιζε με την υπομονή της εκείνη καθόταν και τον κοιτούσε σαν απλός εξωτερικός παρατηρητής και τώρα σα θηρίο πληγωμένο περιφέρεται απεχθανόμενη την ίδια της τη φύση. Δε θα συγχωρούσε ποτέ τον εαυτό της για τη συγκεκριμένη επιλογή. Το μόνο που την καθησύχαζε ήταν όταν θυμόταν τις φορές εκείνες που τον έκανε να κλάψει. Και αηδιασμένη από την ίδια της την κακία χαιρόταν.
δεν την ένοιαζε πόσο θα πληγωνόταν η ίδια αρκεί να πλήγωνε και αυτόν. Της αρκούσε να ξέρει ότι του πήρε έστω ένα κομματάκι του, μιας και εκείνος της είχε πάρει τα πάντα. Και αυτό το κομματάκι το πήρε, και θα το ποδοπατούσε με όλο το μίσος και το θυμό που τόσο καιρό μαζευόταν μέσα της. Μέχρι να μη μείνει τίποτα, αλλά αυτή θα συνεχίσει να πατάει με μανία τυφλωμένη από τη λύσσα της

Και κοιμάται πλέον δίχως να προσπαθεί να τον χωρέσει στην αγκαλιά της. Πόσο σιχαινόταν το  σαμπουάν του. Άφηνε το υπέροχο αποτύπωμα του παντού. Δεν έβλεπε πως το ξερό του το κεφάλι δε θα τους άφηνε να ζήσουν αυτό που τους άξιζε. Μα πόσο της λείπουν τα φιλιά εκείνα τα δεδομένα, ο τρόπος που ξάπλωνε πάνω της, το ότι δίπλα του δεν ένιωσε ποτέ παραμελημένη.

1 σχόλιο:

η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα είπε...

Σε αντιλαμβανόμαι. Πικραμένη αίσθηση είναι ό,τι μου αφήνει το γραπτό σου, όχι μίσος. Αλλά χαμογελώ, κι είναι αρκετός ο λόγος γιατί μπορεί ξανά να μαζέψει τα μαλλιά της.

Καλό βραδάκι να έχεις.