εγώ είμαι εκείνος

έλα βασανάκι μου, πάντα στα γλυκόλογα δάκρυζες.ποτέ στις βρωμιές που ξεστόμιζα. δε σε πόναγαν αυτές και αυτό με εξόργιζε.θυμάσαι κορίτσι μου που σε τάιζα παγωτό μετά να φύγει η πίκρα?

εκείνη

για μια στιγμή τα είχα όλα. γιατί μου γκρέμισες τον πύργο από τραπουλόχαρτα πάνω που πήγα να βάλω το τελευταίο χαρτί? δεν αναλαμβάνω μερίδιο ευθύνης.εσύ έφταιξες για όλα.άμοιρη ευθυνών. άμοιρη σκέτο.

αυτός

μου μιλάς και σε ακούω αλλά είναι τα λόγια σου σκληρά. Σκληρά όπως σ'αγάπησα. Δεν είμαι εκείνος που θέλησες, δε μπορώ να γίνω. Όπως ήξερα να αγαπώ σε αγάπησα. Εσύ με ακούς όταν σου σιγοψιθυρίζω γλυκόλογα τα βράδια? Στα πόσα γλυκόλογα θα διαγράψεις τις βρωμιές που σου έχω πει, πες μου έναν αριθμό μόνο.Τον έχω φτάσει και τον ξεπερνώ και συνεχίζω. 

εσένα που σε βλέπω

άκουσε να σου πω κύριε "εμένα που με βλέπεις" , το ότι σ αγαπώ δε σε κάνει λιγότερο μαλάκα. Ναι μαλάκα είπα πάλι. Θυμάσαι που σε διαολόστειλα; Το κάνω κάθε μέρα. Αν πας ποτέ εκεί πες μου να ρθω να σε βρω. 

έτσι είναι

ξέρεις δε μ' αρέσουν οι συγγνώμες αλλά από σένα δέχομαι τα πάντα. Δε μ' αρέσουν ούτε οι αλλαγές ούτε οι εκπλήξεις. Θα ήταν μια έκπληξη η αλλαγή σου. σε μισώ και σε αγαπώ. εσύ τα έχεις μπερδέψει.

είσαι άσχημος

Είσαι ο πιο άσχημος πανέμορφος που έχω δει. Είσαι ένα τέρας όμορφο. Να τους παρατήσω όλους και να χαθώ στο βρωμόστομα σου. Πια δεν κάνω επιλογές μόνο περνούν οι ώρες μακριά σου. Ελεύθερη δεν είμαι γιατί ξέρω πως υπάρχεις. Και ότι και αν κάνω αναρωτιέμαι τι θα σκεφτόταν για μένα το σιχαμερό μυαλό σου.

εξαιρείσαι

Θα κάναμε μια υπέροχη εξαίρεση στον κανόνα εμείς οι δυο.κρίμα και το κρίμα στο λαιμό σου.έτσι διπλό το κρίμα.

είσαι τόσο δα μικρούλης

Που να ξέρεις εσύ από αγάπη αληθινή.ανθρώπινη. που το μόνο που σε νοιαζε ήταν η εικόνα σου και το πως θα αποδείξεις ότι έχεις δίκιο. Πως να καταλάβεις το μεγαλείο της αγάπης και του μίσους όταν είσαι ανθρωπάκι. Πως να χορτάσει η ψυχή σου αγάπη όταν όλον αυτόν τον καιρό την τάιζες με ψίχουλα συναισθημάτων. Θα αμαρτήσω εξαιτίας σου ακόμα μια φορά,θα γευτώ την οργή και την επιθυμία για εκδίκηση δίχως να με νοιάζει. Ποτέ δε με νοιαξε τίποτα άλλο από τη στιγμή που σε είδα. Εσύ ήσουν το επίκεντρο κ συ θα παραμείνεις. Με ένα νεύμα σου θα τρέξω κοντά σου για να φύγω και πάλι από την πίκρα που βγάζει η ψυχή σου. Εσύ με ελκύεις εσύ με απωθείς Όλα εσύ. Ειλικρίνεια και ψευτιά, ομορφιά και ασχήμια συνδυασμένα σε μια διαβολικά τέλεια αρμονία. 

μπορεί ξανά να μαζέψει τα μαλλιά της...

...και είναι ικανοποιημένη από πράγματα που δεν αγγίζουν την τελειότητα.

Ήταν εξαντλητικό να έχει έναν τέτοιο άνθρωπο δίπλα της και τώρα νιώθει τόσο ξεκούραστη μα τόσο ανήσυχη. Ποιος θα τον αντέξει?ποιος θα κάνει υπομονή στο πλευρό του?ποιος θα τον φροντίζει?ποιος θα χαϊδέψει τον πληγωμένο του εγωισμό?

Tόση αγάπη αλλά και τόση απέχθεια για τον ίδιο άνθρωπο.Tόσο σωστό μα τόσο λάθος.Όσο εκείνος έπαιζε με την υπομονή της εκείνη καθόταν και τον κοιτούσε σαν απλός εξωτερικός παρατηρητής και τώρα σα θηρίο πληγωμένο περιφέρεται απεχθανόμενη την ίδια της τη φύση. Δε θα συγχωρούσε ποτέ τον εαυτό της για τη συγκεκριμένη επιλογή. Το μόνο που την καθησύχαζε ήταν όταν θυμόταν τις φορές εκείνες που τον έκανε να κλάψει. Και αηδιασμένη από την ίδια της την κακία χαιρόταν.

δεν την ένοιαζε πόσο θα πληγωνόταν η ίδια αρκεί να πλήγωνε και αυτόν. Της αρκούσε να ξέρει ότι του πήρε έστω ένα κομματάκι του, μιας και εκείνος της είχε πάρει τα πάντα. Και αυτό το κομματάκι το πήρε, και θα το ποδοπατούσε με όλο το μίσος και το θυμό που τόσο καιρό μαζευόταν μέσα της. Μέχρι να μη μείνει τίποτα, αλλά αυτή θα συνεχίσει να πατάει με μανία τυφλωμένη από τη λύσσα της

Και κοιμάται πλέον δίχως να προσπαθεί να τον χωρέσει στην αγκαλιά της. Πόσο σιχαινόταν το  σαμπουάν του. Άφηνε το υπέροχο αποτύπωμα του παντού. Δεν έβλεπε πως το ξερό του το κεφάλι δε θα τους άφηνε να ζήσουν αυτό που τους άξιζε. Μα πόσο της λείπουν τα φιλιά εκείνα τα δεδομένα, ο τρόπος που ξάπλωνε πάνω της, το ότι δίπλα του δεν ένιωσε ποτέ παραμελημένη.

ταρατατζουμ

Θολωμένοι. Αυτό ακριβώς ήταν. Ένα μήνα τώρα τα πάντα γύρω τους ήταν θολά . Της κρατουσε το χέρι και εκείνη περπατούσε πλάι του με τυφλή εμπιστοσύνη. Έρωτας βαθύς, και ανατρεπτικός. Τα συναισθήματα διαδεχόταν το ένα το άλλο με καταιγιστικούς ρυθμούς. Χαρά, ευτυχία, ζήλια, λατρεία, μίσος, πάθος, νεύρα, φόβος. Τον εκνεύριζε, την πλήγωνε, τον αγκάλιαζε, της δινόταν, τον τρέλαινε, της φώναζε, του έφευγε, την αναζητούσε, του μιλούσε απότομα, της έλεγε τα πιο τρυφερά λόγια, τον λάτρευε, την πίεζε, τον χάιδευε με όλη της την ψυχή, την φρόντιζε, τον αγαπούσε, την αγαπούσε. Δίπλα του δεν ένιωθε μοναξιά. Δίπλα της έβρισκε ελπίδα. Πλάι του κοιμόταν τόσο εύκολα. Πλάι της ξέχναγε τα άγχη του. Μαζί μπορούσαν να κάθονται σιωπηλοί. Και οι μέρες κυλούσαν χωρίς να μιλάνε ποτέ για το μέλλον. Όλη η ουσία ήταν στο παρόν..

Υπέροχο Λάθος

Του ήταν τόσο δύσκολο να είναι μαζί της. Ατίθαση, ξεροκέφαλη, ανέμελη, με άγνοια κινδύνου. Πλάι της τα δύσκολα φαινόταν εύκολα. Αναζητούσε τον τρόπο να την αλλάξει, όχι εγωιστικά αλλά για δικό της καλό.Στο μυαλό του εκείνη, πίσω από την αναισθησία της, ήταν εύθραυστη και πολύτιμη , την πρόσεχε μην της συμβεί κάτι και σπάσει.


Της ήταν τόσο δύσκολο να είναι μαζί του. Τα πάντα τα έκανε μεθοδικά, φυλακισμένος στο μυαλό, στα νεύρα και στις φοβίες του. Πλάι του τα απλά φαινόταν τόσο περίπλοκα. Πάλευε να του βρει τη λύση στα προβλήματα του αλλά και να την είχε παραήταν εγωιστής για να την δεχτεί.Στο μυαλό της εκείνος, πίσω από την υπέρμετρη αυτοπεποίθηση του, έκρυβε ένα βαθιά πληγωμένο παιδί το οποίο ήθελε να φροντίσει σα να ήταν δικό της.


και οι μέρες περνούσαν με δυο λιοντάρια στο ίδιο κλουβί.

όχι κλικ, ΜΠΑΜ

Αυτό ακριβώς ένιωσε όταν την πλησίασε. Δεν ήταν ο τύπος του άντρα που πίστευε ποτέ ότι θα την προσέγγιζε σε ένα γεμάτο μαγαζί. Και τώρα που το ξανασκέφτεται, δεν ήταν καν ο τύπος του άντρα που θα ήθελε.... Αυτός καθόταν με την πλάτη του προς τα εκείνη. Εκείνη δεν τον παρατήρησε και τον σκούντηξε καταλάθος. Εκείνος γύρισε και από εκείνη τη στιγμή τα βλέμματα τους απομακρύνονταν μόνο για αυτούς τους ρηχούς, τυπικούς λόγους της καθημερινότητας, όπως ο ύπνος και ο μισθός. Τους τυπικούς και πλέον άχρηστους, γιατί το στομάχι τους είχε γίνει κόμπος και φαγητό δεν χρειάζονταν, τα σπίτια τους δε τα ήθελαν όταν ο άλλος δεν ήταν εκεί, η θέρμανση περρίτευε εφόσον τα κορμιά τους προσέφεραν το ένα στο άλλο όση ζεστασιά είχαν ανάγκη. Ουτοπικό?Καθόλου, γιατί αν έβλεπες δυο κορμιά ταλαιπωρημένα από τον έρωτα, με μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια, το στομάχι μαζεμένο από την πείνα να σέρνονται για να πάνε στη δουλειά αλλά με το χαμόγελο κολλημένο στα χείλη σε συνδυασμό με αυτήν την πονηρή λάμψη στο μάτι θα καταλάβαινες ότι είναι πραγματικότητα. Εκείνος ένιωθε ότι έτρεχε σε ένα άδειο δρόμο με χίλια. Εκείνη είχε αφεθεί στο πλευρό του συνοδηγού χωρίς ζώνη με τα μάτια της πάνω του. Και ο φόβος της σύγκρουσης την διαπερνούσε κάθε στιγμή της ημέρας. Μια σύγκρουση βέβαιη. Μια σύγκρουση τόσο βίαιη που θα την άλλαζε για πάντα. Προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο μένει να δούμε.....