όχι κλικ, ΜΠΑΜ

Αυτό ακριβώς ένιωσε όταν την πλησίασε. Δεν ήταν ο τύπος του άντρα που πίστευε ποτέ ότι θα την προσέγγιζε σε ένα γεμάτο μαγαζί. Και τώρα που το ξανασκέφτεται, δεν ήταν καν ο τύπος του άντρα που θα ήθελε.... Αυτός καθόταν με την πλάτη του προς τα εκείνη. Εκείνη δεν τον παρατήρησε και τον σκούντηξε καταλάθος. Εκείνος γύρισε και από εκείνη τη στιγμή τα βλέμματα τους απομακρύνονταν μόνο για αυτούς τους ρηχούς, τυπικούς λόγους της καθημερινότητας, όπως ο ύπνος και ο μισθός. Τους τυπικούς και πλέον άχρηστους, γιατί το στομάχι τους είχε γίνει κόμπος και φαγητό δεν χρειάζονταν, τα σπίτια τους δε τα ήθελαν όταν ο άλλος δεν ήταν εκεί, η θέρμανση περρίτευε εφόσον τα κορμιά τους προσέφεραν το ένα στο άλλο όση ζεστασιά είχαν ανάγκη. Ουτοπικό?Καθόλου, γιατί αν έβλεπες δυο κορμιά ταλαιπωρημένα από τον έρωτα, με μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια, το στομάχι μαζεμένο από την πείνα να σέρνονται για να πάνε στη δουλειά αλλά με το χαμόγελο κολλημένο στα χείλη σε συνδυασμό με αυτήν την πονηρή λάμψη στο μάτι θα καταλάβαινες ότι είναι πραγματικότητα. Εκείνος ένιωθε ότι έτρεχε σε ένα άδειο δρόμο με χίλια. Εκείνη είχε αφεθεί στο πλευρό του συνοδηγού χωρίς ζώνη με τα μάτια της πάνω του. Και ο φόβος της σύγκρουσης την διαπερνούσε κάθε στιγμή της ημέρας. Μια σύγκρουση βέβαιη. Μια σύγκρουση τόσο βίαιη που θα την άλλαζε για πάντα. Προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο μένει να δούμε.....