ταρατατζουμ

Θολωμένοι. Αυτό ακριβώς ήταν. Ένα μήνα τώρα τα πάντα γύρω τους ήταν θολά . Της κρατουσε το χέρι και εκείνη περπατούσε πλάι του με τυφλή εμπιστοσύνη. Έρωτας βαθύς, και ανατρεπτικός. Τα συναισθήματα διαδεχόταν το ένα το άλλο με καταιγιστικούς ρυθμούς. Χαρά, ευτυχία, ζήλια, λατρεία, μίσος, πάθος, νεύρα, φόβος. Τον εκνεύριζε, την πλήγωνε, τον αγκάλιαζε, της δινόταν, τον τρέλαινε, της φώναζε, του έφευγε, την αναζητούσε, του μιλούσε απότομα, της έλεγε τα πιο τρυφερά λόγια, τον λάτρευε, την πίεζε, τον χάιδευε με όλη της την ψυχή, την φρόντιζε, τον αγαπούσε, την αγαπούσε. Δίπλα του δεν ένιωθε μοναξιά. Δίπλα της έβρισκε ελπίδα. Πλάι του κοιμόταν τόσο εύκολα. Πλάι της ξέχναγε τα άγχη του. Μαζί μπορούσαν να κάθονται σιωπηλοί. Και οι μέρες κυλούσαν χωρίς να μιλάνε ποτέ για το μέλλον. Όλη η ουσία ήταν στο παρόν..